Wachten op Godot
Een van de redenen waarom we ons zo dikwijls mistroostig voelen, is volgens mij dat we voortdurend "wachten op Godot". In plaats van te genieten van het hier en het nu (carpe diem: pluk de dag) zien we steeds weer uit naar toekomstige gebeurtenissen in de hoop dat we dan plezierige momenten zullen beleven. Naar iets prettigs uitzien is aangenaam, het maakt het leven waard om geleefd te worden, maar we vergeten intussen te genieten van de dingen waar we mee bezig zijn. Na een tijd brengt dit een innerlijke onvrede met zich mee, we worden onrustig, we voelen ons niet goed in ons vel. Door al dat wachten, door "het genieten van leuke momenten" steeds voor ons uit te schuiven naar de toekomst, wordt het "nu" vervelend. We vergeten te leven, echt te leven.
Onze job secuur en aandachtig uitvoeren, doet de tijd vergeten. Voor we het weten, zit onze dagtaak erop. De tuin onderhouden op een zulkdanige manier dat we ons werk fier aan onze partner, familie, vrienden en kennissen kunnen tonen, geeft een grote voldoening, ook al vergt het zware inspanningen. Afwassen kan plezierig zijn wanneer we letten op de transformatie van vuile borden, glazen en bestek naar een proper en herbruikbaar servies. Wachten bij de dokter of de tandarts kan aangenaam worden, wanneer we iets boeiends kunnen lezen, kunnen dagdromen over onze volgende vakantie of kunnen observeren hoe anderen zich gedragen in de wachtzaal.
Alles wat we doen uitvoeren met hart en ziel, opgaan in hetgeen we doen, ons verliezen in onze bezigheden, de tijd even vergeten, het schenkt een enorme voldoening. We kunnen fier zijn op onszelf en dikwijls krijgen we nog gratis van onze medemens een zekere appreciatie voor wat we gedaan hebben en hoe we de dingen deden.
1 opmerking:
"Het geluk behoort aan hen, die aan zichzelf genoeg hebben" Aristoteles, Grieks filosoof, 384-322.
Een reactie posten