Maatschappelijke vrijheid VI
Wanneer wij ons in de maatschappij engageren voor een of andere nevenactiviteit of hobby of in een vereniging, komt het er eveneens op aan dat wij dit in alle vrijheid kunnen doen. We moeten vrij kunnen kiezen om ons ergens bij aan te sluiten of om een taak op ons te nemen. Blijkt achteraf dat we er ons niet gelukkig bij voelen, dan moeten we ons in alle vrijheid kunnen terugtrekken.
Als zelfstandige heb ik me aangesloten bij de plaatselijke middenstandsvereniging. Na enkele jaren vroeg men mij of ik de taak van secretaris/boekhouder op me wou nemen. Ik heb dit ongeveer vier jaar met plezier gedaan. Daarna vond ik dat het de beurt was aan iemand anders om dit werk te doen. Het bestuur zag dit niet graag gebeuren en heeft pogingen gedaan om me op andere gedachten te brengen, maar ik ben bij mijn beslissing gebleven. Ik ben nu nog bestuurslid, meer specifiek administratief adviseur, maar dit brengt geen extra werk met zich mee.
Ik neem nog even het verhaal van mijn “politieke carrière”. Na een jaar vergaderingen bijwonen en actief meewerken, hield ik het voor bekeken. Men moet teveel rekening houden met van alles en nog wat (niet goed voor de “coalitie”, niet goed voor de “oppositie”, slecht voor het imago van de burgemeester of van een schepen, gevaarlijk om stemmen te verliezen ...). Ik wilde in de politiek alleen aan dingen meewerken die het algemeen belang dienen. Maar dat kon niet, het eigenbelang en het partijbelang blijken dikwijls veel belangrijker te zijn. Ik ben dan opgestapt, hetgeen mijn vriend niet erg kon appreciëren. Hij heeft getracht me te manipuleren, maar ik heb mijn vrijheid teruggenomen. Wanneer men aansluit bij een politieke partij, verliest men meteen een stuk van zijn maatschappelijke vrijheid. Men is dan steeds geneigd het gedachtegoed en de daden van de eigen partij te verdedigen en men kan niet meer objectief de andere partijen en hun uitspraken en handelingen bekijken. Men begint de wereld in te delen in “onze club” en de anderen, diegenen die “bij ons” horen en de anderen. Dit wilde ik niet. Ik heb me weer onafhankelijk opgesteld, zeg maar boven de politiek gesteld, wat gezien kan worden als “alle politici zijn evenwaardig”.
Zo had ik me vroeger ook al boven de van kindsbeen ingelepelde katholieke godsdienst gesteld. Ik wil tot geen enkele “club” behoren. In iedere religie zit iets goeds. Ik vind dat een “vrij” persoon het aan zichzelf verplicht is een eigen invulling aan “zijn” religie te geven.
Men is maatschappelijk vrij wanneer men in zijn leven weloverwogen kan kiezen, wanneer men zich niet aan handen en voeten laat binden. De moeilijkste keuze in mijn leven was deze van mijn scheiding. Gelukkig zijn wij erin geslaagd dit op een zo fair mogelijke manier te doen zonder elkaar het leven zuur te maken (alles via een notaris, geen advocaten). Onze kinderen zijn ons daar nog altijd dankbaar voor en mijn ex-vrouw en ik zijn nog steeds goede vrienden.
Wat zo moeilijk was aan de beslissing om te scheiden, waren drie dingen:
1 moeten toegeven dat “mijn” huwelijk mislukt was;
2 mijn kinderen moeten achterlaten en ze maar om de veertien dagen kunnen zien tijdens het weekend;
3 er weer alleen voor staan.
Toch heb ik ervoor gekozen, erop vertrouwend dat de toekomst ooit wel weer mooi zou zijn.
Een andere moeilijke keuze heb ik gemaakt bij een van mijn werkgevers. Economisch ging het minder goed en het bedrijf moest besparen (nu heet dat reorganiseren).
Ik moest kiezen tussen:
1 mijn project van automatisering van bedrijven “sleutel op de deur” laten varen en een oninteressante job als verkoper op mij nemen of
2 het bedrijf verlaten.
In het eerste geval moest ik de creativiteit die ik in mijn job stak, opgeven en zou ik een nummer worden in het bedrijf. Ik zou mijn eigenheid moeten opgeven. In het tweede geval was ik mijn baan en mijn mooie wedde kwijt. Ik heb voor het tweede gekozen en heb vastgehouden aan mijn eigenheid, aan mijn persoonlijkheid. Ik was toen wel al gescheiden hetgeen de keuze iets vergemakkelijkte, maar ik wilde mezelf zijn en kunnen blijven. De consequenties nam ik er dan maar bij.
Ook hier wil ik vermelden dat ik al de aangehaalde stappen niet sequentieel heb doorlopen om tot maatschappelijke vrijheid te komen. Het proces van maatschappelijk vrij worden is erg wanordelijk verlopen en is nog steeds bezig. De drie delen van mijn LEM-mobiel hebben het er erg lastig mee. Bij het schrijven van dit hoofdstuk heeft de wetenschapper in mij het leuk gevonden om dat wordingsproces op een gestructureerde manier op papier te zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten