Leren uit onze fouten
Het heelal, onze melkweg, ons zonnestelsel, onze planeet (de aarde), de bomen, planten en dieren op onze planeet: alles is OK zoals het is. Waarom zouden wij dan niet OK zijn? Zelfs de minstbedeelden onder ons zijn OK. Ja zelfs de meestbedeelden zijn OK. Echter op één voorwaarde: dat ze het goed menen met henzelf en hun omgeving! De minstbedeelden zijn OK, op hun niveau. De middenmoot is OK, op haar niveau. De meestbedeelden zijn OK, op hun niveau. Iemand met weinig talenten is OK. Iemand met veel talenten is OK. Iemand met weinig kansen, iemand met veel kansen, iedereen is OK. Moet iedereen dezelfde talenten hebben? Dat kan niet. Moet iedereen dezelfde kansen krijgen? Dat zou wenselijk zijn. Daar kunnen we aan meewerken. Een arme drommel in een ontwikkelingsland of een dakloze in Brussel, beiden zijn OK, ieder op zijn niveau. Waarom zouden wij dan niet OK zijn?
Alle dieren vinden we OK. We accepteren zelfs onze vervelendste huisdieren, met hun gedrag. We zeggen van de dieren: “Die weten niet beter, die zijn van nature zo, die leven volgens hun instincten!” Juist, maar zo is het toch ook een beetje met ons mensen gesteld. Wij zijn van nature misschien anders dan de “productieve en rendabele maatschappij” zou willen dat we zijn. Wij handelen misschien niet zoals de “consumptiemaatschappij” het zou wensen. We zijn soms onhandig of onwetend in ons handelen. Soms doen we misschien stommiteiten. We maken regelmatig fouten. Maar zolang we het goed voor hebben, is er niks mis met onszelf, als we maar willen leren uit onze fouten. We zijn immers op weg naar en timmeren mee aan “een betere maatschappij”.
Het aanvaarden van mezelf heeft vele jaren geduurd en liep zeker niet van een leien dakje, maar nu aanvaard ik mezelf helemaal (ik probeer het tenminste). Dat wil niet zeggen dat ik niet wil blijven werken aan mezelf. Ik wil mezelf op heel wat punten nog verbeteren. Ik denk dat ik daarmee pas klaar zal zijn wanneer ik sterf. Ik aanvaard mezelf, ik vind me goed zoals ik nu ben, maar ik blijf aan mezelf werken: omdat ik “een mens” ben en “gelukkig zijn” niet vanzelfsprekend is.
Wanneer ik na een sociale activiteit (gesprek met mijn vriendin of met vrienden, stapje in de wereld, een vergadering, een taak bij een klant) een gevoel van onbehagen of zelfs schuldgevoelens krijg, omdat ik iets gedaan heb waarover ik niet tevreden ben, dan pak ik dit probleem zo snel mogelijk aan. Ik probeer precies uit te vissen wat ik mispeuterd heb, ik aanvaard dat ik niet perfect ben en het recht heb om fouten te maken en dan ga ik na hoe ik een dergelijk voorval in de toekomst beter kan aanpakken. Vaarwel schuldgevoelens! Vaarwel angsten!
Ik reed op de autoweg eens op het linker baanvak. Een ongeduldige chauffeur was achter mij “van zijn oren aan het maken”. Hij knipperde met zijn grote lichten en wilde dat ik opzij ging. Ik was juist een wagen aan het inhalen en zelfs na dit manoeuvre vertikte ik het om opzij te gaan, omdat hij zo aangedrongen had. De haastige chauffeur bleef maar aandringen, maar ik verroerde niet. Dan stak hij mij rechts voorbij en ik zag hem nog afgeven tegen het meisje naast hem zo van “die oude sukkels op de baan toch!” Achteraf zei ik tegen mezelf: “Rik jongen, je hebt je toch weer laten vangen!” Ik nam me voor de volgende keer mijn inhaalmanoeuvre gewoon uit te voeren, daarna opzij te gaan en me niet meer te laten opjutten. Maar ik verweet mezelf niets, ik heb ook het recht om fouten te maken. Wel heb ik er mijn conclusies uit getrokken, ik heb eruit geleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten