Zelfaanvaarding I
Wanneer we onszelf min of meer kennen, hetgeen geen gemakkelijke taak is, zitten we met een nog groter probleem: onszelf aanvaarden zoals we zijn! Wij mensen aanvaarden onszelf veelal niet. We vinden onszelf niet goed of niet goed genoeg. We zijn steeds onzeker, we missen een degelijk zelfvertrouwen. We zitten vol vastgeroeste gewoontes, complexen, frustraties en schuldgevoelens. We hebben angst voor van alles en nog wat. We leven niet voluit, we “kunnen” niet gelukkig zijn.
Wanneer ik terugdenk aan mijn jeugd en ook aan mijn later leven als volwassene die zich wilde handhaven in deze maatschappij, besef ik hoe moeilijk het was en is om tevreden te zijn met zichzelf. Ik vond mezelf niet goed: mijn lichaam (L) was niet perfect, mijn emoties (E) lagen dikwijls in een knoop en mijn mentale vermogens (M) gebruikte ik niet altijd optimaal. Mijn LEM-mobiel stak niet goed in elkaar. Ik was er niet gelukkig mee. Ik aanvaardde mezelf niet zoals ik was.
Ik ben hierin niet alleen. Ik heb veel mensen ontmoet die worstelen met enorme complexen en frustraties, mensen die te weinig of zelfs geen zelfvertrouwen hebben, die hierdoor weinig onder de mensen komen en daardoor erg eenzaam zijn, ook al zijn ze getrouwd of wonen ze samen. Ze kunnen of durven hun negatieve gevoelens of wat hun dwars zit, met hun partner niet bespreken. Ze kunnen met hun emoties niet overweg. Ze kunnen of durven mistoestanden met hun ouders niet bespreken. Wij mensen zijn soms zo scheefgegroeid, figuurlijk dan, dat we onszelf in het geheel niet kunnen aanvaarden en het enorm lastig hebben om aan onszelf te werken. Onze omgeving zou het ten andere dikwijls niet begrijpen, ja zelfs niet willen dat wij onszelf zouden zoeken en vinden en worden zoals we zouden willen zijn. De mogelijkheden die we allen in ons hebben, worden op die manier verstikt en kunnen niet tot ontplooiing komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten