Rondrijden in mijn LEM-Mobiel III
Er zijn van die dagen dat ik me niet zo best voel, ja zelfs dat ik me rotslecht voel. Vroeger dacht ik: dat mag niet, ik moet flink zijn! Nu verzet ik me hiertegen niet meer, ik laat mijn gevoelens opborrelen, ik aanvaard gewoon mijn emoties, ik leef ermee. Iedereen heeft het recht om zich af en toe niet optimaal of rot te voelen. Moet ik die dag er toch staan, dan ga ik soms in alfa en pep mezelf op via de gepaste autosuggestie.
Soms heb ik een naar gevoel dat ik niet direct kan thuisbrengen. Meestal probeer ik dan zo snel mogelijk te achterhalen waar dat vandaan komt en wanneer ik de oorzaak vind, probeer ik er snel aan te verhelpen. Iets uitpraten of proberen te begrijpen waarom iemand niet vriendelijk was of een begane fout proberen te herstellen. Een opgelopen frustratie probeer ik steeds zo snel mogelijk op te lossen in plaats van ze te verdringen.
Wanneer ik me angstig voel, schrik heb om ziek te worden of niet au sérieux genomen te worden bijvoorbeeld, dan beleef ik die angst en ga nog een stapje verder: ik probeer me die beangstigende situatie helemaal voor te stellen en te voelen hoe erg dat dan wel zal zijn. Het resultaat is meestal een verlichting, zoals een optrekkende mist.
Ik vorm nogal gemakkelijk mijn mening over van alles en nog wat. Toch probeer ik zo weinig mogelijk te oordelen en te veroordelen. Wie ben ik om een juist oordeel te vellen. Ik tracht de zaken zoveel mogelijk neutraal te bekijken. Wat op een bepaald ogenblik een schande of een ramp is, kan later soms een zegen blijken te zijn. Mijn eerste lief maakte het af … een ramp! Later bleek dat voor ons beiden het beste te zijn. De keerzijde van een onfraaie medaille is soms een juweeltje. Ik had een auto-ongeval met perte totale … catastrofe! Mijn volgende auto was veel baanvaster dan mijn vorige.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten