Happiness.LEM

Territoria V

De werking begrijpen van co-territoria kan eveneens bijdragen tot het verduidelijken en eventueel oplossen van interpersoonlijke conflicten.

Samengevat kunnen we stellen dat ons leven bekijken door de “bril der territoria” ons dikwijls kan helpen bij het oplossen van intermenselijke problemen. We kunnen ons volgende vragen stellen:

 

1a Over welk territorium gaat het? of 1b Over welk co-territorium gaat het?

2a Wie bezit het territorium? of 2b Welke personen delen het territorium?

3a Wie maakt aanstalten om het territorium van een ander of een deel ervan in te pikken?

of

3b Wie houdt zich niet aan de afspraken die gelden (of zouden moeten gelden) binnen het co-territorium?

4a Op welke manier kan het territorium verdedigd worden en/of moet het territorium niet beter beheerd worden?

of

4b Moet er een herverdeling van de verantwoordelijkheden binnen het co-territorium plaatsvinden en/of moeten de afspraken duidelijker gesteld worden?

Toen ik nog getrouwd was, ergerde ik me dikwijls aan het feit dat de keuken er rommelig uitzag wanneer mijn vrouw kookte (zij kookte meestal). De afwas was niet gedaan, de kruidenpotjes stonden niet op hun plaats, het werkblad was vuil ... Soms ruimde ik de keuken in haar plaats op hetgeen me wrevelig maakte. Het ging hier over een co-territorium (1b) dat mijn vrouw en ik deelden (2b). Er waren geen duidelijke afspraken gemaakt over het opruimen van de keuken na het koken (3b). Later bereikten we dan volgend compromis (4b): wanneer zij kookt moet ik uit de keuken blijven, zeker na het eten en wanneer zij de afwas niet direct doet. Ik heb het co-territorium immers tijdelijk aan haar afgestaan en moet eruit blijven. Wanneer ik kook is het co-territorium tijdelijk van mij en kan ik ermee doen wat ik wil. Afwassen dus. Deze afspraak bleek achteraf met zich mee te brengen dat ik zonder me ongemakkelijk te voelen in de keuken kon komen, ook al was ze niet opgeruimd. Ik voelde me bevrijd van een last, ik voelde me vrijer.

De vierde stap in dit schijnbaar eenvoudig proces is verre van eenvoudig. Hoe kan men tot betere afspraken komen? Hoe kan men met succes zijn territorium verdedigen? Hoe kan men komen tot een voor alle partijen aanvaardbaar compromis?

Toen ik nog in Leuven studeerde, tweede licentie fysica, woonde ik met het voltallige bestuur van de wis- en natuurkundige kring in een huis op het groot begijnhof. Het was de tijd van “Walen buiten!” ‘s Avonds gingen we dikwijls pinten pakken en het gebeurde al eens dat er ‘s nachts gevochten werd tussen Nederlandstalige en Franstalige studenten. Op zekere dag, na een stevige pint en veel lol getrapt te hebben, wandelden mijn vriend en ik naar ons kot. In de laatste straat vóór het begijnhof gekomen, dook er plots een groepje Franstaligen op. Mijn vriend, twee koppen groter dan ik, stapte resoluut door naar huis, maar ik werd ingesloten. Ai, wat nu? Ik weet niet meer wat ik toen tegen die charels gezegd heb of waarover we toen gediscussieerd hebben, maar het resultaat was dat ik er zonder kleerscheuren en zonder een pak slaag vanaf gekomen ben.

Over welk co-territorium ging het hier? Zich ‘s nachts vrij en veilig kunnen bewegen in de straten van de studentenstad Leuven zolang de Franstalige faculteiten nog niet verhuisd waren naar Louvain-la-Neuve. Veel afspraken bestonden er niet tussen de studenten onderling. Op straat heerste ‘s nachts een beetje de wet van de sterkste. Mijn vriend ontvluchtte de confrontatie, ik kon dat niet. Vechten tegen dat groepje, me agressief opstellen, was zelfmoord. Het enige dat overbleef was de dialoog. Met hen praten en proberen de gemoederen te sussen. Me er onderuit praten. Me assertief opstellen. Bekomen dat hun behoefte om een Nederlandstalige student af te troeven, verdween en mijn hachje gered werd. Bekomen dat we allemaal zonder gezichtsverlies onze weg konden voortzetten. Komen tot een voor alle partijen aanvaardbaar compromis.