Emotionele intelligentie - beschouwing
Wat me bij EQ vooral aanspreekt, is “het onderkennen van andermans emoties”. Wat ik in gesprekken met andere personen dikwijls tracht te doen, is me verplaatsen in die andere persoon. Ik probeer in de schoenen van mijn gesprekspartner te kruipen, in zijn of haar vel. Hoe voelt het aan om die andere persoon te zijn? Waarom reageert hij of zij zo? Wat zijn haar of zijn uitgangspunten en argumenten (in NLP: wat is zijn kaart, zijn kijk op de wereld)? Wanneer ik hierin slaag, wanneer ik begrip kan opbrengen voor haar of zijn standpunt, is het veel gemakkelijker om tot een voor beide partijen aanvaardbaar compromis te komen. Ook stel ik me af en toe voor dat ik het gesprek tussen mij en mijn gesprekspartner van opzij, van op een zekere afstand bekijk, als een derde persoon. Dan dringt het beter tot me door “waar we mee bezig zijn”. Gaat het met “die twee daar” niet de verkeerde kant op? Moeten we er niet eerst nog eens over slapen? De omgang met anderen vanuit diverse gezichtspunten (vanuit het eigen standpunt, vanuit het standpunt van de gesprekspartner, en neutraal van opzij) bekijken, is zeer verrijkend. Het vergemakkelijkt zeer dikwijls de situatie en men komt veel sneller tot goede resultaten. Het is wel duidelijk dat men dit maar doeltreffend kan doen wanneer men rustig is en zijn eigen emoties goed in de hand heeft.
Enkele jaren geleden ging ik op de nationale wandeldag met mijn vriendin wandelen in Diest. De inschrijving had plaats in een hangaar op het militair domein van Schaffen. Er was enorm veel volk, om 13:00 uur waren er al meer dan 7.000 mensen ingeschreven. In de hangaar was het een gewirwar van mensen die vertrokken en die aankwamen en ik wilde zo snel mogelijk buiten zijn, uit die drukte en die ongezonde lucht (te warm en te veel rook). Mijn vriendin volgde me en de wandeling begon. Een tiental minuten later vroeg ze: “Na hoeveel km is het eerste controlepunt?” “Ik weet het niet”, zei ik. “Ik had dat graag uitgevist en ook de wandelweg eens bestudeerd, maar jij was zo snel weg!” zei ze. We hebben dan even hierover gepraat. Ik had me intuïtief gedragen en niet naar haar omgezien. Zij had me braafjes gevolgd en niet direct opgemerkt dat dit een zekere “wrevel” bij haar had opgeroepen. Na tien minuten werd ze zich daarvan bewust. Had ze dat gevoel van wrevel direct ontdekt, dan had ze ofwel kunnen vragen even te wachten ofwel had ze me gewoon kunnen laten gaan en de gewenste informatie uitgevist. Ik zou buiten wel gewacht hebben. Luisteren naar ons lichaam, de signalen van ons lichaam direct herkennen, is niet eenvoudig. We kunnen het leren, er ons in oefenen en er ons profijt mee doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten